365 రోజులు గుర్తు చేసుకోవలసిన కథ

చదవడానికి ముందు ఒక్క క్షణం ఆగి... మెల్లగా కళ్లు మూసుకోండి... మీ చుట్టూ ఉన్న వాతావరణాన్ని అనుభూతి చెందండి... ఆ వాతావరణపు లోతుల్లోకి వెళ్లండి.... చదవడం కొనసాగించండి...

పరిస్థితిని బట్టి అవగాహనలో మార్పు

 ఓ రైలులో ఇద్దరు పిల్లలు అటు ఇటు పరుగెడుతున్నారు.  ఒక్కోసారి ఒకరితో ఒకరు పోట్లాడుకుంటున్నారు, ఒక్కోసారి సీట్లపైన ఎక్కి గెంతుతున్నారు.


 పక్కనే కూర్చున్న వారి తండ్రి తన ఆలోచనల్లో కూరుకుపోయాడు. మధ్యమధ్యలో పిల్లలు తనవైపు చూస్తున్నప్పుడు, ఆప్యాయంగా చిరునవ్వు నవ్వుతున్నాడు, ఆ తర్వాత పిల్లలు మళ్లీ తమ అల్లరిలో మునిగిపోతున్నారు, వారిని అతను ప్రేమగా చూస్తూ ఉన్నాడు.


రైలులో ప్రయాణిస్తున్న తోటి ప్రయాణికులు పిల్లల అల్లరితో విసుగు చెంది, తండ్రి వైఖరిని చూసి  చిరాకుపడ్డారు. రాత్రి సమయం కావడంతో అందరూ విశ్రాంతి తీసుకోవాలని అనుకున్నారు.  పిల్లల అల్లరి చూసి ఓ ప్రయాణికుడు ఆపుకోలేక తండ్రితో, "ఏమి తండ్రండీ మీరు.. పిల్లలు అంత అల్లరిగా ప్రవర్తిస్తూంటే, వాళ్ళని ఆపకుండా చిరునవ్వుతో ప్రోత్సహిస్తున్నారు. వారికి వివరించడం మీ బాధ్యత కాదా?", అని అన్నాడు.


ఆ పెద్దమనిషి ఇలా ధైర్యంగా అడగడంతో ఇప్పుడు ఆ తండ్రి సిగ్గుపడి  పిల్లల అల్లరిని ఆపుతాడని ఇతర ప్రయాణికులు ఊపిరి పీల్చుకున్నారు.

 

 కానీ తండ్రి కొన్ని క్షణాలు ఆగి, "వారికి ఎలా చెప్పాలా అని ఆలోచిస్తున్నాను" అన్నాడు.


 ప్రయాణికుడు "ఎలా చెప్పాలా.... అంటే అర్థం ఏమిటి ?" అన్నాడు.


ఆ వ్యక్తి ఇలా అన్నాడు, "నా భార్య తన పుట్టింటికి వెళ్ళింది, ఆమె నిన్న ప్రమాదంలో మరణించింది, నేను పిల్లలను అంత్యక్రియల కోసం అక్కడికి తీసుకువెళుతున్నాను, ఇప్పుడు వారు ఎప్పటికీ తమ అమ్మని చూడలేరు అన్న విషయాన్ని వారికి ఎలా వివరించాలా అని నేను అయోమయంలో ఉన్నాను." 


 ఇది విని అందరూ అవాక్కయ్యారు.  అసలు ఏదైనా మాట్లాడడం పక్కన పెడితే, ఎవరూ ఏమీ ఆలోచించలేక అందరూ స్తబ్ధుగా అయిపోయారు.


 పిల్లలు ఇంకా తమ అల్లరిలో మునిగిపోయి ఉన్నారు. కంపార్ట్మెంట్ లో  ఇంకా అటుఇటు పరిగెడుతూనే ఉన్నారు. తండ్రి మళ్ళీ మౌనం వహించాడు.  

వాతావరణంలో ఎలాంటి మార్పు లేదు, కానీ ఇప్పుడు ఆ పిల్లలు, తోటి ప్రయాణీకులకు క్రమశిక్షణ లేని పిల్లలలా కనిపించడం లేదు, ప్రతి ఒక్కరూ వారిపై  ప్రేమను కురిపించాలనుకున్న మృదువైన లేతపువ్వుల వలే కనిపిస్తున్నారు.

ఇప్పుడు తండ్రి కూడా బాధ్యత లేనివాడిగా కనిపించడం లేదు, తన జీవిత భాగస్వామిని పోగొట్టుకుని దీనంగా ఉన్న ఇద్దరు పిల్లలకు తండ్రిగా, ఒక తల్లిగా కనిపిస్తున్నాడు.


ఇలాంటిదే మరో సందర్భంలో, రోడ్డు మీద నా ముందు ఒక కారు చాలా నెమ్మదిగా కదులుతోంది, నేను పదే పదే హారన్ కొట్టినా నన్ను ముందుకు దాటనివ్వట్లేదు. నేను నా సహనాన్ని కోల్పోయే సమయంలో, కారు వెనుక ఉన్న చిన్న స్టిక్కర్ ని చూసాను, 

అక్కడ ఇలా రాసి ఉంది: "శారీరక వికలాంగులు; దయచేసి ఓపికపట్టండి!"


 అది చదివిన వెంటనే, అంతా మారిపోయింది!  వెంటనే తేరుకుని కారు నెమ్మది చేసాను. ఆ కారు డ్రైవర్ కి ఇబ్బంది కలగకుండా నేను కూడా ప్రత్యేక శ్రద్ధతో నడపడం మొదలుపెట్టాను. కొన్ని నిమిషాలు ఆలస్యంగా ఆఫీసుకు చేరుకున్నా, మనస్సులో ఒక సంతృప్తి ఉంది.


నిజమైనా, అబద్ధమైనా ఇది కథ మాత్రమే. కానీ ముఖ్యమైన విషయం ఏమిటంటే అనుభూతి/గ్రహణశక్తి/ఆలోచనలో మార్పు మన ప్రవర్తనలో మార్పుకు దారితీస్తుంది. ఒకరి పట్ల మన వైఖరి, అవగాహన ఒక్కక్షణంలో మారిపోతుంది.


 మన చుట్టూ ఉన్నవాటిపై మన స్వంత అవగాహనల ఆధారంగా, మనం సృష్టించుకున్న దృష్టి కోణం వల్ల మనమందరం ఒకరకమైన గందరగోళంలో ఉంటాం.


జీవితంలో కష్టాలు ఉండవని కాదు... కానీ  నిరాశ లేదా ప్రతికూల ఆలోచనలు, ఆ పరిస్థితులను మార్చడానికి మనకు సహాయపడతాయా?


కావలసింది ఆశ - ఉత్సాహంతో కూడిన సానుకూల ఆలోచన. అప్పుడు మన హృదయంలో మార్పును వెంటనే అనుభూతి చెందుతాం.  ఆ సానుకూల దృక్పథంతో  వైరాగ్యపు ఎడారి కూడా పచ్చని అడవిలా ఉల్లాసంగా మారుతుంది.


అందుకే.... ఎప్పుడూ సంతోషంగా ఉండాలి మనం (మనసుతో) చూసే దృష్టి కోణాన్ని .... 

మనస్సుతోనే క్రమబద్ధీకరించి, జీవితంలోని విపత్కర పరిస్థితుల్లో కూడా మనం కాసేపు ఆగి, విశ్లేషించి సరైన చర్య తీసుకునే విధంగా స్థిరత్వానికి తీసుకురావాలని కోరుకుంటూ ....

శుభాకాంక్షలు

Post a Comment

Comments